Oh, wat was dit kleutertje verlegen toen ze binnenkwam! Ze durfde bijna niet tegen mij te praten en ze kroop heel dicht tegen papa aan.Omdat mama nog even kleine broer moest voeden, begon ik alvast met portretjes van haar. Haar verlegenheid ging pardoes over in baldadigheid en voor we het wisten lag ze te spartelen op de vloer. Haar terughoudenheid smolt als sneeuw voor de zon. Kijk maar eens hoe ondeugend ze lacht op de foto’s! Kleine broer had geen warming up nodig, die lachte al tegen mn camera vanaf de eerste foto. Wat een heerlijk guitige bekkies, daar word je toch bij van?