Ben je nog maar twee jaar, wordt je meegenomen naar een studio met een raar groot wit papier met een vreemde mevrouw. Moet je nog naar haar lachen ook als ze staat te fluiten en gekke woorden zegt. En dan neemt ze niet één of twee foto’s. Nee, ze klikt wel 10 of 20 keer op haar camera. Gelukkig had ik m’n speen nog, anders moest ik echt huilen. Mama zei dat ze heel blij was dat de foto’s toch nog goed gelukt waren. Ze dacht dat ik op alle foto’s een beetje moest huilen. Eerlijk gezegd vergat ik af en toe verdrietig te zijn. Want hééél soms vond ik de fotograaf ook wel een bééétje leuk…..